Genialnym pomysłem autorów są tytuły odcinków, zapisane tak, jakby epizody były tylko odtwarzanymi plikami. Napisane są językiem internetowym i każdy kończy się innym rozszerzeniem video. Niby mała rzecz, a tak duża jeśli chodzi o budowanie klimatu. Dla przykładu tytuł odcinka drugiego: eps1.1_ones-and-zer0es.mpeg .

Podsumowując, jeśli chodzi o grę aktorską, to w serialu stacji USA Networks postawiono na mniej znanych, lecz młodych aktorów. Pomysł zdał egzamin, szczególnie wyróżnić można Remy'ego Malik'a, który wydaje się być stworzony do tej roli i moim zdaniem jest to póki co jego rola życia. Drugie wyróżnienie wędruje do Martin'a Wallström'a, który z odcinka na odcinek pokazuję coraz większe umiejętności i zachwyca swoją grą. Warto zwrócić również uwagę na narrację, bohater nie łamię, tak zwanej czwartej ściany i nie zwraca się bezpośrednio do widza (idealny tego przykład można zaobserwować w serialu House of Cards). Co prawda Alderson właściwie w każdej scenie ze swoim udziałem wypowiada monolog i przekazuje widzowi swoje przemyślenia, lecz świadomie kieruje je do wyimaginowanego przyjaciela. Tak prowadzona narracja sprawdza się doskonale. Odnośnie scenografii dominują chłodne, przyciemnione barwy, a sama akcja rozgrywa się w bezosobowych biurach, ponurych pustych miejscach lub ciemnych nocą ulicach, a wszystko umiejętnie podkreśla zastosowana muzyka elektroniczna. Serial porusza znane i klasyczne problemy, takie jak: dziecięca pornografia czy romanse. Sukcesem okazuje się przeplatanie wszystkich tych pobocznych historii z tematem przewodnim. Moja ocena to solidne 8/10. Polecam!